Düşsün kafanıza o koca nükleer savaş başlıkları da, o zaman göreceğim ben sizin o afra tafralarınızı. Bakalım fırtına küllerinizi göğe savururken gücünüz ve paranızdan geriye ne kalacak!
Konu malum, nükleer savaş olur ve tüm gezegen BUMMM! Kırk sene kadar sonra yeraltı sığınaklarında sağ kalmayı başarmış askeri kökenli insanlar yukarıda kalan hurdaları toplamak için toprağın altından çıkarlar. Ama yukarısı tamamen boş değildir, savaştan kurtulmayı başarmış diğer insanlar radyasyon yüzünden mutasyona uğramış ve ortaya yamuk bir nesil çıkmıştır. Sadece tipleri değil kafaları da yamulmuş olan bu arkadaşlar savaşın insanlara kızgın tanrılar tarafından verilmiş bir ceza olduğunu düşünmektedirler. O yüzden aşağıdan gelen eli yüzü düzgün tiplerin tekrar tanrıları öfkelendireceğini ve bu yüzden yokedilmeleri gerektiğini düşünürler. Sonunda iki taraf deli gibi kapışır. Bu ilk savaşın ve dolayısıyla ilk oyunun üzerinden bir altmış yıl daha geçer, iki taraf tekrar kapışmaya karar verirler. Tam birbirlerini dağıtmak üzereyken birden yalnız olmadıklarını farkederler. Kimdir o gelen, kimdir, kimdir? Kim olacak, tabii ki kafası insanoğluna fena halde bozuk olan Series-9 robotları, üstelik onlar için Survivor ya da Mutant pek farketmez, sonuçta bu organik hıyarlar gezegenin içine etmiş, zavallı robotların tek varoluş sebebi olan tarla ve tohumlarını radyasyona bulamışlardır. Ortada ekecek tarla kalmayınca Series-9 tarım robotlarından geriye kalanlar kısıtlı zekalarıyla yapacak iş aramışlar, bulamayınca da kısa devre yapıp kendilerine bu kazığı atan ve varoluş sebeplerini ortadan kaldıran kımıl zararlılarını ezmeye karar vermişlerdir. Yüzyıl boyunca kendini geliştiren ve ortak bir zeka yaratan Series-9 toplumu artık sadece savaş için vardır ve son “böcek” ilaçlanıp ölene dek durmayacaklardır. Nasıl, şirin değil mi?
Oyuna başlarken üç ırktan birini seçiyor ve sonra ana haritaya giriyorsunuz, bu harita bilinen toprakların ırklar arasında nasıl paylaşıldığını gösteriyor. En yakından başlayıp diğerlerine doğru tüm bölgeleri temizlemek gerekli, en son düşmanların ana üslerine sıra geliyor. Haritada bir sonra hangi hedefe saldıracağınızı seçebiliyorsunuz, görevler bir brifingle başlıyor tabii, ama ne brifing! Ekranın yanında geçen acaip espriler yüzünden genelde karşınızdakinin ne söylediğini dinlemeye pek fırsat kalmıyor. Genel olarak yapmanız gereken herşeyi yoketmek oluyor, bazen bunu sağlam bir üs kurarak, bazen de elinizde olanı kullanarak yapıyorsunuz. Haritalara gelince, grafik açıdan hiç fena değil, ayrıca bazı kendine has detayları da var. Mesela birliklerin sudan geçmesi olayı, eğer fazla derin değilse adamlarınız biraz ıslanarak karşı kıyıya varabiliyor, ancak suda daha yavaş ilerliyorlar ve kolay hedef oluyorlar, tabii hovercraftların böyle bir sorunu yok. Bunun yanında bölgede bulunan köprülerden bazıları yapısal zayıflık nedeniyle kolayca yıkılabiliyorlar, adamlarınıza bombalatın yeter. Fakat dikkat edin kendinizi ufacık bir adaya hapsetmeyesiniz. Yüksekte olanların ateş ve savunma üstünlüğüne sahip olması artık her oyunda kullanılan bir detay, burada farklı olarak bir de yeraltı geçitleri bulunuyor. Bazı görevlerde bu geçitleri kullanarak düşmana görünmeden haritanın başka yerlerine geçebiliyorsunuz, fakat o geçitlerdeyken siz de adamlarınızı göremiyorsunuz, sadece sağlık göstergeleri belli oluyor. Oyunda gerçek görüş-atış hattı kullanılmış, yani bir bina kalıntısı düşman taretlerine görünmeden yaklaşmak için kullanılabilir, ancak tabii bilgisayar da bunu biliyor ve kullanıyor. Sırf bu yüzden şehir kalıntılarında çarpışmak ilginç bir hal alabiliyor, kendinizden emin bir biçimde köşeyi dönüyorsunuz ve roketi alnınıza yiyorsunuz.
Genel olarak ele aldığımız zaman Krossfire ilkinden çok daha iyi ve oynanabilir bir oyun. Grafikler çok daha temiz ve detaylı, ses efektleri nispeten geliştirilmiş, müzikler ise orta karar kalıyor. Oyunun özellikle ara sahneleri üzerinde bir hayli çalışılmış, özellikle giriş filmi muhteşem. Daha başka ne söylenebilir bilemiyorum, ilkinden çok daha üstün olması yine de bu oyunun dört dörtlük olduğu anlamına gelmiyor. Artık RTS türü oyunlar baygınlık vermeye başladı, çünkü genelde insanın merakını uyandıran bir senaryo içermiyorlar, burada da durum pek farklı değil, yapabileceğiniz hareketler kısıtlı, üretebileceğiniz birimler belirli. Üstelik oyunun yapay zekası hiç öyle iddia edildiği gibi muhteşem sayılmaz, ama zaten olsa bile yapabilecekleri belirli. Oyunda fazladan göze çarpan bir detay adamlarınıza izleyebilecekleri bir rota çizebilme imkanına sahip olmanız, harita üzerinde gidecekleri yolu her detayıyla onlara tarif edebiliyorsunuz, bir de yollarını bulurken diğer oyunlardaki ünitelere nazaran daha az kayboluyorlar. Sonuç olarak Krossfire fena bir oyun değil, ancak bir zaman sonra kendi kendini çok fazla tekrar etmeye başlıyor. Ancak siz eğer ilkini oynayıp beğendiyseniz bunu da kaçırmayın derim, kesinlikle hoşunuza gidecektir.
